16. "Robisz mi nadzieję"

Więc tak oto rozdział 16 moi drodzy ;D Ten rozdział w moim zeszycie jest dłuższy, ale stwierdziłam że podzielę go na dwie części żeby była taka nutka niepewności :D Zauważyliście nowy wygląd bloga ? Mówić szczerze jak wam się podoba ( jeżeli nie to zmienię na inny). Piszcie jak oceniacie tego bloga i obserwujcie. Mam prośbę byłabym wdzięczna gdybyście podali mi adresy swoich blogów ponieważ nie mam co czytać w nocy ;P
A teraz zapraszam do czytania:


Taemin siedział na kolanach swojego chłopaka i bawił się jego ciemnymi włosami. Od czasu, gdy wrócili ze szpitala minęły dwa tygodnie.
Pewnie myślicie, że przez ten czas odpoczywali co ? Nie, przez te dni występowali w radiu, gościli w różnych programach i udzielali wywiadów, aby wyjaśnić całą tą sytuacje. Lider stał na głowie aby to wszystko ogarnąć i ze sobą pogodzić.
Podczas jednej ze wspólnych kolacji przyznali się przed przyjaciółmi iż łączy ich coś więcej niż przyjaźń czy czysto braterska miłość. Ku ich zaskoczeniu przyjęli tę informacje z radością.
- Idę do swojego pokoju.- oznajmił Maknae i wstał z kolan partnera. Raper pokiwał głową i powrócił do oglądania swojego ulubionego programu przyrodniczego, którego Młody nigdy nie potrafił zapamiętać. Będąc już w swoim azylu rzucił się na łóżko i zaciągnął zapachem pościeli, która pachniała brunetem. Obrócił się na brzuch i nasłuchiwał co się dzieje na dole. Lubił siedzieć w samotności, nie żeby przeszkadzała mu obecność starszych przyjaciół, lecz czasami musiał odpocząć od natłoku obowiązków, życia w ciągłym biegu, stresu i uczucia iż wszyscy czegoś od ciebie oczekują.
Jego rozmyślenia i ciszę jaka panowała w domu przerwał dzwonek do drzwi.
- MINHO.!!!- rozbrzmiał lekko piskliwy damski głos.
Chłopak szybko zerwał się z łóżka i pobiegł na schody, lecz to co tam zobaczył zamurowało go kompletnie.
Choi Minho właśnie całował jakąś brunetkę. Lee nie myśląc dużo zbiegł po schodach wymijając parę i opuszczając teren domu.
Jego twarz wykrzywiona była z rozpaczy, a serce konało z bólu.
Nim się zorientował stał przed drzwiami wytwórni. Jednym ruchem otworzył drzwi i przyjął maskę szczęśliwego chłopca.
- Cześć Megan.- przywitał się z drobną blondynką o błękitnych oczach.
- Cześć Minee.! Co ty tu robisz ? Nie macie dzisiaj studia ani sali.- stwierdziła marszcząc brwi i przyglądając się mu podejrzliwie.
- Chciałem poćwiczyć układ. Sala wolna ?
- Teraz tak. Powinni zajmować ją SuJu, ale mają jakiś występ na urodzinach jakiegoś bogatego dzieciaka.- odpowiedziała wpisując coś do komputera.
- Jakby ktoś o mnie pytał to mnie tu nie ma.- dodał, a dziewczyna przytaknęła wracając do swojej pracy.
Powolnym ślamazarnym krokiem dotarł do sali treningowej. Gdy tylko oddalił się od dziewczyny nie powstrzymywał już łez. Nie chciał tłumić w sobie tych strasznych emocji, które rozrywały jego serce.
Włączył pierwszą lepszą piosenkę z ich płyty i oddał się swojej pasji. To dzięki niemu pogodził się z odejściem osoby która dała mu życie. Każda kropla potu cieknąca po jego zmęczonym ciele skrywała za sobą ból i rozpacz.
Wyłączył telefon i rzucił na fotel. Nie chciał z nikim teraz rozmawiać, potrzebował samotności, aby móc się wypłakać.
Przy piątej piosence Młody powoli zaczynał tracić czucie w nogach. Cały jego świat się zawalił. Nie miał matki i stracił Minho. Z osłabienia zamknął oczy, lecz już ich nie otworzył ponieważ runął na ziemie. W oddali usłyszał tylko krzyk, a później pochłonęła go ciemność.

Natomiast w domu panowała nerwowa atmosfera.
Onew chodził po domu próbując dodzwonić się do Młodego z marnym skutkiem ponieważ ciągle odzywała się sekretarka.
Key siedział na kolanach Jonghyun'a nerwowo ściskając jego bluzkę. Martwił się o swojego małego Taeminka. Gdyby coś mu się stało nigdy by sobie tego nie wybaczył przecież był jego ummą powinien go lepiej pilnować.
Ostatni członek zespołu siedział na łóżku swojego chłopaka i kurczowo trzymał telefon w dłoniach. Tylko on z całej czwórki znał prawdziwy powód ucieczki szatyna. Gdzieś w głębi czuł, że powinien wcześniej temu zapobiec. Nagle w jego dłoniach zawibrował telefon oznajmiając nadejście wiadomości.
" Od: Megan;
Taemin jest nieprzytomny. Zemdlał z wycieńczenia. Przyjeżdżajcie do wytwórni. Znajdziecie nas w sali 3. Pośpieszcie się."
Zerwał się z łóżka i oznajmił reszcie czego się właśnie dowiedział.
Kibum nie oszczędził im łez i obwiniania się w drodze do miejsca w którym leżał nieprzytomny Maknae.
Na widok bladego jak ściana chłopaka, raperowi ścisnęło się serce. Jako drugi dotarł do kanapy i usiadł na podłodze chwytając rękę młodszego.
-Będę tak siedział dopóki się nie obudzisz.- wyszeptał mu do ucha.